Nocne rozmowy znad scenariusza: Matrix

MORFEUSZ: Witaj, Neo. Jak pewnie zgadłeś jestem Morfeusz.
NEO: To dla mnie zaszczyt
MORFEUSZ: Nie. To dla mnie zaszczyt. Ale wejdź. Usiądź. Przypuszczam, że czujesz się trochę jak Alicja wpadająca do króliczej nory.
NEO: Trochę tak.
MORFEUSZ: Masz takie spojrzenie. Godzisz się z tym, co widzisz, bo liczysz, że się zaraz obudzisz. Jak na ironię, niewiele się mylisz. Wierzysz w przeznaczenie?
NEO: Nie.
MORFEUSZ: Dlaczego nie?
NEO: Bo chcę stanowić o sobie.
MORFEUSZ: Dobrze wiem o co ci chodzi. Wiesz dlaczego tu jesteś?
Bo wiesz o czymś. Nie umiesz tego wytłumaczyć, ale przeczuwasz to.
Całe życie czułeś, że świat jest jakiś dziwny. To przeświadczenie tkwi jak drzazga w twoim mózgu i doprowadza cię do obłędu. Dlatego tu przyszedłeś. Wiesz o czym mówię?
NEO: O Matrixie.
MORFEUSZ: Chcesz wiedzieć, czym ona jest? Matrix jest wszędzie wokół nas. Nawet w tym pokoju. Widzisz ją za oknem i w telewizji. Czujesz ją w pracy, w kościele i kiedy płacisz podatki. Matrix to sztuczny świat, który przysłania ci prawdę.
NEO: Jaką prawdę?
MORFEUSZ: Jesteś niewolnikiem. Jak wszyscy ludzie, urodziłeś się w więzieniu, którego nie możesz powąchać ani dotknąć. Bo uwięziono twój umysł. Niestety, nie mogę ci powiedzieć, czym jest Matrix. Musisz to zobaczyć. To decydująca chwila. Później nie będzie odwrotu.
Weź niebieską pigułkę, a obudzisz się we własnym łóżku jakby to był sen. Weź czerwoną, a zostaniesz w Krainie Czarów i zwiedzisz króliczą norę.
Pamiętaj. . .
Mogę ci dać tylko prawdę.

Ocky: Nie sądzisz, że taki obraz świata upodabniany do snu, czegoś takiego nie do końca racjonalnego i rzeczywistego jest dla nas wyjątkowo wygodny?

Kirk: Hmmm, tu zmierzamy w kierunku surrealizmu, który ma swoje dobre i złe strony, bo może pokazywać rzeczy piękne, dalekie od rzeczywistości, ale mimo wszystko pozostaje iluzją.

Ocky: Skupmy się na Matrixie, ok?

Kirk: Ok, jest wygodny. Bo czasem lepiej nie znać prawdy. Woody Allen powiedział, że kto za dużo myśli ten jest nieszczęśliwy. Lovecraft zauważył, że nauka prowadzi do eksterminacji gatunku. Dlatego chyba prawdą jest, że im mniej wiemy, tym dla nas wygodniej.

Ocky: Ponoć nieświadomość jest błogosławieństwem. Tylko głupiec myśli, że wie, kiedy tak naprawdę nic nie wie, jest z tą niewiedzą szczęśliwy.

Kirk: Nie ma wątpliwości, że z wiedzą wiąże się pewien ciężar, od którego nie ma możliwości ucieczki. Nikt nie potrafi oszukać własnej świadomości. Neo zdecydował się na krok, który zdeterminuje całe jego życie. Pozna prawdę, ale nie będzie to, jak u Platona, dar.
Jedynie ciężar, który musi udźwignąć. Jest Wybrańcem i chce sprostać zadaniu.

Ocky: Ja bym się nie zgodziła z twierdzeniem, że świadomość jest tylko problemem. Wybierał między tym, co miał i znał, a czymś nowym, nieprzewidzianym. Gdyby w Matrixie czuł się dobrze, miał swoje miejsce, nie musiałby szukać dalej. Podoba mi się nawiązanie do Alicji z Krainy Czarów. Różnica jest tylko taka, że Alicja… to bajka dla dzieci, metaforyczna, ale mimo wszystko bajka. Matrix jest natomiast mniej optymistyczny. Neo jest taką Alicją w dobie globalizacji i technicyzacji.

Kirk: Metafora użyta przez Morfeusza jest naprawdę świetna. Tyle, że Alicja była w Krainie Czarów zagubiona i chciała się wydostać, natomiast Neo ma jasno wyznaczony cel, który chce osiągnąć. Poza tym z własnej woli chce sprawdzić, jak głęboka jest królicza dziura.

Ocky: Alicja też sama pobiegła za królikiem. Nie wiedziała, co ją czeka, była sama, z dala od domu.

Kirk: Ale zwróć uwagę, że gdyby wybrał niebieską pigułkę, nie miałby świadomości istnienia
Matrixa. O wszystkim by zapomniał i wiódł spokojny żywot. Świadomość jest tutaj kłopotem, bo został postawiony przez Morfeusza w trudnej sytuacji, który odkrył przed nim tylko czubek góry lodowej. Co prawda przestrzegł, ale gdyby Neo znał całą prawdę, to mógłby odmówić.

Ocky: Żyłby dalej w świecie, którego nie rozumie, do którego nie pasuje. Cofnąłby się parę kroków wstecz, to prawda, ale co to zmieni? Modyfikacja pamięci, nie charakteru. Dalej będzie kawałkiem od nie tej układanki. Prędzej czy później na nowo dojdzie po raz kolejny do tego samego miejsca i, nieświadom, że już to kiedyś robił, znowu zacznie szukać.

Kirk: Możliwe, że gdyby Morfeusz powiedział więcej, wtedy Neo nie chciałby próbować go zrozumieć. A zmieniłoby to dużo, ponieważ różnica między świadomością a nieświadomością jest kolosalna.

Ocky: Chyba nie doceniasz znaczenia ludzkiej ciekawości.

Kirk: Oczywiście, można podpierać się ciekawością, która w dużym stopniu (prawie jak popęd seksualny) determinuje ludzkie zachowanie, jednak istnieje jedna przeszkoda: nie jest łatwo zrezygnować z całego świata, który się dotychczas znało i dziwię się, że Neo nie ma takich wątpliwości. Ciężko tak szybko wybrać czerwoną pigułkę i wszystko odrzucić, mimo że to iluzja, jednak istniało się w tym świecie przez kawałek swojego życia.

Ocky: Pamiętasz Szósty Zmysł? Tam mamy w pewnym sensie podobną sytuację. Bohater żyje co prawda w niewiedzy, ale w jakiś sposób, gdzieś pod skórą, wyczuwa, że coś jest nie tak, że nie umie być szczęśliwy. I to uniemożliwi mu znalezienie spokoju.

Kirk: Dyskomfort musi bardzo przeszkadzać, ale nie zawsze prowadzić do tak radykalnych i nagłych kroków.

Ocky: Próbuję od jakiegoś czasu zwrócić twoją uwagę na jedną rzecz, która w filmie nie została aż tak mocno uwypuklona, jakkolwiek wydaje mi się, że ma pierwszorzędne znaczenie dla TEGO wyboru. Alienacja. To nie była nagła decyzja, on tego szukał bardzo długo, praktycznie cale życie. Nagle TO znalazł. Jak obietnicę z innego świata. Głos, że jest coś/ktoś jeszcze. Ktoś taki jak on. Miejsce, gdzie wreszcie poczuje się jak u siebie. Z czysto psychologicznego punktu widzenia człowiek nie umie żyć sam, jest istotą społeczną i będzie szukać takiej grupy, do której będzie mógł się optymalnie wpasować nie tracąc za dużo ze swych indywidualnych predyspozycji. Neo nie jest narwanym nastolatkiem. Pozornie niczego mu nie brakuje, ma prestiż, poważanie, pracuje dla dużej korporacji. Czego chcieć więcej? A jednak – czegoś chce.

Kirk: Możesz mieć rację, Neo czuje więcej niż inni. Jednak dręczy mnie swoboda wyboru, za którą musi kryć się coś więcej niż alienacja. Duży wpływ na jego decyzję (może większy niż ciekawość i samotność) może mieć sam hipnotyczny Morfeusz oraz kiełkująca świadomość Neo na temat tego, że jest Wybrańcem. Być może bohater podjął decyzję ze względu na heroizm.

Ocky: On podejmując decyzję jeszcze nie wie, że jest czy może być Wybrańcem. Sugerujesz, że został po części zmanipulowany?

Kirk: Wydaje mi się, że tak, ponieważ Morfeusz potrzebuje Neo i zna jego potencjał. Dlatego stara się pokierować jego decyzją, no bo gdyby Neo odmówił, to skutki byłyby katastrofalne.

Ocky: Ale w efekcie to on podejmuje decyzję. Jego wolna Wola zostaje zachowana. Morfeusz doprowadza i pokazuje mu drzwi. Wejść już musi sam.

Kirk: Tak, ale sposób, w jaki te drzwi pokazuje ma wpływ. Choćby sama metafora Alicji w Krainie Czarów. Nie rzuca pragmatycznymi informacjami, a całą wizje kreuje w nurcie pociągającego mistycyzmu, który formą nie pokrywa się z konsekwencjami decyzji Neo.

Ocky: No cóż, przyznam, że nigdy nie patrzyłam na Morfeusza jak na manipulatora. Bardziej przewodnika. Tutaj różnica polegać będzie właśnie na tej Woli.

Kirk: Neo wolną wolę ma i słowo manipulator też jest chyba na wyrost. Chodzi mi tylko o to, że Morfeusz chciał, żeby Neo wziął czerwoną tabletkę. Tym bardziej, że wiedział o jego fascynacji, dlatego systematycznie podsycał jego ciekawość. Efekt osiągnął.

Ocky: Ale nie możesz oczekiwać od nikogo pełnego altruizmu, bo czegoś takiego nie ma. Altruizm zawsze ma w sobie trochę egoizmu, robiąc coś dla kogoś musisz to lubić. Inaczej nie chciałoby ci się działać wbrew sobie. Fascynacja, podsycał, efekt – używasz terminologii, która ma dość pejoratywne zabarwienie.

Kirk: Często altruizm wiąże się z kolegialnym podziwem dla jednostki, więc zgadzam się z Tobą, co do altruizmu jako takiego. Jeśli Neo działa z pobudek własnych, czyli był kierowany chęcią wiedzy, to altruistą został trochę przez przypadek, jednak nie da się zaprzeczyć, że z biegiem czasu wczuł się w rolę Wybranego. Co do pejoratywnego zabarwienia słów, to nie chciałem żeby tak to zabrzmiało. Chodzi mi jedynie o fakt, że Morfeusz chciał, żeby Neo się zgodził, ponieważ był świadomy jego potencjału. Nie chce tutaj stawiać Morfeusza w negatywnym świetle.

Ocky: On nawet nie musi wierzyć w Przeznaczenie. Nie musi nawet go znać, wręcz uwierzy, że to, o czym inni myślą, że będzie jego Przeznaczeniem, nigdy nim nie będzie. Error in personam – nie ta osoba. Ale „istnieje różnica miedzy znajomością drogi a podążaniem nią”. Ok, rzeczywiście z perspektywy świata Morfeusza, Neo był im potrzebny, niezbędny wręcz. ALE, w momencie Wyboru żaden z nich nie był niczego PEWIEN. Morfeusz WIERZYŁ, że znalazł Wybrańca, Neo WIERZYŁ, że odnajdzie sam siebie.

Kirk: Morfeusz nie był pewien i właśnie dlatego podsycał ciekawość Neo. A gdyby założyć, że obie pigułki różniły się tylko kolorem, a efekt byłby ten sam? Daleko idąca hipoteza, ale nie musi być nierealna.

Ocky: Oj, chyba zaczynamy tu gdybać, a nie o to chodzi. Uwierzmy w dobrą wolę Morfeusza, dobrze? 😉

Kirk: Masz rację, gdybam za bardzo, ale pomieszanie pigułek wcale nie umniejsza dobrej woli Morfeusza. 🙂

Ocky: Porównaj Neo na początku i pod koniec filmu. W obu wypadkach się buntuje, walczy. Z tym, że na początku walczy z czymś, z korporacjami, z wyścigiem szczurów. Pod koniec walczy o coś, walczy o Prawdę.

Kirk: Bardzo patetycznie, ale taki jest cały film. Ciężko uniknąć patosu, gdy w filmie pojawia się motyw Wybrańca.

Ocky: Myślę, że nawet jak ten motyw odpuścisz, to można tu znaleźć kilka fajnych rzeczy. Neo zaczyna robić rzeczy naprawdę nieziemskie, przekraczające ludzkie umiejętności wtedy, gdy zaczyna wierzyć. Mały mnich, spotkany u Wyroczni mówi mu mniej więcej to samo. Nie próbuj zmieniać tej łyżki. Uświadom sobie, że jej nie ma.

Kirk: Musi sobie to uświadomić, skoro chce sprostać wyzwaniu i dotrzeć do prawdy.

Ocky: Bo wiary nikt nie może ci dać, czy nauczyć. Wiarę zdobywasz w doświadczeniu, w każdym przeżytym dniu. On zaczyna Wierzyc w siłę, którą w sobie ma. Którą zawsze miał. Ale dopiero teraz zaczyna ją aktywować. Ta energia zaczyna w nim pulsować

Kirk: Z tą wiarą to kwestia sporna, bo chyba zależy też od obiektu, a raczej transcendentu, wokół której się skupia. A gdyby nie Morfeusz, który zwiększył jego energię, nie mógłby nic zrobić. Zachowywałby się jak ćma, lecąca do światła.

Ocky: Morfeusz był silniejszy niż np. Trinity czy reszta. U niego to wszystko było jaskrawsze

Kirk: Morfeusz tę barierę zlikwidował.

Ocky: Nie, on tylko pokazał, że tę barierę można zlikwidować. Albo, że jest tylko pozorna.

Kirk: Ale to on dał mu środki, dzięki którym zobaczył prawdziwą rzeczywistość (tautologia celowa i mająca rację bytu w konwencji filmu Wachowskich). On go przeniósł do prawdziwego świata w fizycznym sensie.

Ocky: Tak, to prawda. Był jego nauczycielem i mistrzem. Do pewnego czasu.

Kirk: Uczeń przerósł mistrza. Mówi się o Wybrańcu, ale Neo sam stwierdza, że w przeznaczenie nie wierzy. Dziwna kontaminacja. Co o niej myślisz? Czyżby Wachowscy nie byli konsekwentni i popełnili logiczny błąd?

Ocky: No cóż, to akurat dość proste. Czy musisz wierzyć w grawitacje, żeby ona istniała? Nie. To są dwie różne płaszczyzny. Twoja wiara i fakt

Kirk: No ale grawitacja to aksjomat. A bycie Wybranym – nie.

Ocky: Jeśli przyjmujemy, że istnieje coś takiego jak Przeznaczenie i Przeznaczeniem Neo jest bycie Wybrańcem, to żadnym sposobem nie będzie on w stanie od tego uciec. Może się sprzeciwiać, wyrywać, ale Przeznaczenie i tak się wypełni, bo tak MUSI być. Czymże w tym wypadku jest jego wiara?

Kirk: Ale skoro w Przeznaczenie nie wierzy, to jego działania urastają do wyższej rangi heroizmu, o którym wcześnie mówiłem, jest to potwierdzenie że nie działał tylko z ciekawości. Zresztą nie jest dopowiedziane, że Przeznaczenie się wypełni, no bo Wachowscy chyba na początku nie mieli w głowie stworzenia trylogii, a dalsze części są wynikiem działań komercyjnych, na końcu filmu powstaje tylko błąd w systemie, nie jest on zniszczony.

Ocky: Nie uciekaj tak daleko. Już w pierwszej części wychodzi, że Neo naprawdę tym Wybrańcem jest. Koniec filmu mówi nam tylko tyle, że już to wie, że zaakceptował, że będzie walczył.

Kirk: Ale nikt nie powiedział, że uwierzył w Przeznaczenie, po prostu podjął wyzwanie.

Ocky: Bo Przeznaczenia też nie można rozumieć pasywnie. Nawet, jeśli z góry określony jest pewien cel, do którego dojdziemy, to sposób, w jaki tam dojdziemy zależy od nas. Wymaga od nas działania.

Kirk: No, ale czy Przeznaczenie zakłada zwycięstwo w przypadku Neo? Chyba nie. Niesie tylko ryzyko. A skoro on w Przeznaczenie nie wierzy, więc tym bardziej jego działanie jest podyktowane heroizmem, nie mówiąc już o ciekawości. Zgadzam się natomiast z Tobą, że większość jego działań była podyktowana ciekawością właśnie. Nie ma co robić z niego Chrystusa. Zastanawiam się jednak co jest równoznaczne z wyzwoleniem: przekazanie prawdy innym czy zniszczenie systemu?

Ocky: Myślę, że jego ciekawość miała ewentualnie znaczenie w czasie wyboru pigułki. Później już stopniowo coraz mniej.

Kirk: Dokładnie, gdy wybierał pigułkę nie był świadomy, na jaką skalę działa Matrix, a nawet nie wiedział, co to dokładnie jest. Właściwy cel przyszedł później.

Ocky: Ciekawość została zaspokojona, jeśli dalej chcesz określać motyw jego działań, to musisz szukać gdzie indziej.

Kirk: Ale nie poznał dokładnego schematu działania systemu, nie zniszczył go, nie wie jeszcze jak go zniszczyć, jak się to wszystko zaczęło.

Ocky: Nie zniszczył, ale poznał i zrozumiał. To wystarczy.

Kirk: Ja myślałem o głębi filmu, której właściwie nie ma, jest świetny pomysł, wykonanie, ale ani jednej filozoficznej rozterki, a zniszczenie kilku tysięcy lat ludzkich dziejów chyba by do takich doprowadziło. Ten brak jest uzupełniony efektownymi walkami i mistycznym klimatem. Ale więcej to tam nie ma.

Ocky: Jak to nie ma głębi? Zobacz, że to konglomerat bardzo popularnych i istotnych dla naszego kręgu cywilizacyjnego toposów i archetypów. Niezależnie od tego, czy żyjesz sobie parę tysięcy lat przed Chrystusem, czy na początku XXI wieku, wciąż ktoś próbuje cię wrzucić w jakiś schemat myślenia i działania.

Kirk: Są wykorzystane archetypy (Jung się pewnie w grobie przewraca), ale to nie tworzy jeszcze głębi. Zabrakło mi trochę jakiegokolwiek zwątpienia, przecież wszystko, na czym opierał się świat zostało doszczętnie zniszczone. A tu nie widać ani żadnego żalu, ani nawet jednej refleksji nad tym, co dawało sens życia, a zostało zweryfikowane przez prawdę.

Ocky: Przede wszystkim: jeszcze nie zostało zniszczone. Po drugie, wczoraj pisałeś o surrealizmie, że niezależnie, czy pokazuje nam coś pięknego, czy wręcz odwrotnie, to i tak jest iluzja. Tutaj mamy to samo.

Kirk: I zwykle sen nie trwa tyle lat i nie śni go tak wiele osób na raz. Sen nie buduje światopoglądów, wiary, filozofii.

Ocky: Neo nie wahał się długo przy podejmowaniu decyzji, do tego doszliśmy mówiąc o ciekawości. A potem zobaczył jak niezdrowy i toksyczny jest Matrix. Więc czego miał żałować? Ewentualnie tego, że powstał. A czy nazizm i uwiedzenie milionów Niemców nie miało w sobie czegoś ze snu? Zaślepienia, zmanipulowania całej grupy? Masami da się w ten sposób rządzić.

Kirk: Chyba chcesz wejść na płaszczyznę filozofii Giordano Bruno i opowiadań Borowskiego, ale lepiej nie oceniajmy, co mogło być iluzją a co nie. Zresztą tego, co było nie można nazywać snem, bo sen to nie jest rzecz kontrolowana przez kogoś innego. Manipulacja to już iluzja.

Ocky: W obu wypadkach mamy jedno podobieństwo: nie panujesz nad tym, co się dzieje. Po II wojnie światowej, gdy zastanawiano się, jak do tego mogło dojść, Fromm zauważył, że ludzie boją się wolności, mimo iż bez niej nie będą żyć w pełni. Dostali to, co było im potrzebne: przywódcę, wroga, mit o własnej nieskazitelności. W Matrixie w gruncie rzeczy było podobnie. Ludzie dali nad sobą zapanować za cenę, jaką był spokój, brak odpowiedzialności. Jednym słowem: wygoda. Pamiętasz posążki trzech małpek? Nic nie widzą, nic nie słyszę, nic nie mówię.

Kirk: Ale w przypadku większości żyjących ludzi nie było podporządkowania. Sami mówiliśmy o nieświadomości bycia w Matrixie. Nie można powiedzieć, że bali się wolności, skoro nie mieli żadnego wyboru.

Ocky: Oni są wtórnym pokoleniem. Przyszli na świat już w Matrixie. Jedyne, co mogą zrobić, to albo się podporządkować, albo szukać.

Kirk: Chyba nie każdy może szukać. Gdyby mógł każdy, słowo Wybraniec nie miałoby żadnego znaczenia i całkowicie deprecjonowałoby rangę jaką osiągnął Neo.

Ocky: Oj, chyba zaczynasz mylić pojęcia. Wybraniec może zmienić losy tego świata, ale wcale nie oznacza, że jako jedyny może poznać Prawdę. Przecież poza Matrixem żył cały Zion, załoga Nabuchodonozora, a oni nie byli Wybrańcami.

Kirk: Rola Wybrańca chyba nie sprowadzała się wyłącznie do poznania prawdy, tylko do zniszczenia Matrix.

Ocky: Prawdę mogli poznać też inni. W praktyce była to dość wąska grupa, ale to przez wzgląd na większą niż u innych determinację. Dostęp do tego świata był i każdy mógł go poznać. Wybrańca do tego nie mieszam.

Kirk: Zresztą, aby wejść w świat Matrixa, należy mieć umiejętności, których nie posiada każdy (bycie hackerem). A to, że ktoś nim nie jest to nie jego wina.

Ocky: Umiejętności, o których mówisz, można zdobyć wkładając w to odpowiednią ilość czasu i pracy. To nie jest lot na Marsa, który dla 99,99% populacji jest nieosiągalny.

Kirk: Nie zarzucałbym ludzkości konformizmu (oczywiście abstrahując od realnego świata).
Tak, można je zdobyć, no ale nie przesadzajmy. Takie zarzuty, że ktoś nie jest hackerem, a przez to podporządkował się Matrixowi, nie mają dla mnie sensu.

Ocky: Nie mają, to racja. Ale to, że nie widzą iluzoryczności świata, w którym żyją, że brak im pewnej wrażliwości, to już tak. Zresztą oni sami nie będą w stanie nic zrobić jako masa. Nawet nie chcą. Ta walka, jak każda, rozegra się między dwoma antagonistycznymi grupami elit.

Kirk: No, ale podkreślenie perfekcyjności Matrixa jest wielokrotnie w filmie wskazywane. Wychodzi na to, że trzeba być kimś, żeby do prawdy dotrzeć. Nie każdy może tego dokonać, ponieważ wychodzi to poza jego zasięg intelektualny, fizyczny i co najważniejsze – świadomościowy. I ludzie nie próbują, bo nic o Matrixie nie wiedzą. Ja w tym żadnej ich winy, opieszałości czy czegokolwiek negatywnego nie widzę.

Ocky: Tak, to zaiste będzie trudne, bo przyjmują narzucony im stereotyp. Słowo NORMALNE oznacza tyle, co zgodne ze schematem.

Kirk: Ale tu nie chodzi o kulturę, komercję itd. To nie jest trudne, tylko nieosiągalne, do prawdy mogą dotrzeć tylko wybrani (nie mylić z Wybraństwem – Neo). To tak jakby komuś kazać odgadnąć myśli osoby znajdującej się na drugiej półkuli, dodatkowo nie podając powodów tych działań.

Ocky: Wydaje mi się, że w tym momencie Agent Smith chroni Matrix tylko przed Jasną Stroną Mocy, że tak to nazwę. Bo on sam już na tyle się wdrożył, że nie wymaga ingerencji. Model został załadowany, ludzie go rozwiną do perfekcji. Przemoc, zakłamanie, fałsz.
Może inna sprawa, już tak zmierzając ku końcowi. Co zyskał Neo?

Kirk: Neo zyskał Prawdę, co ciekawe, w filmie Wachowskich mamy prawdę obiektywną, o co szalenie trudno w naszym współczesnym świecie. To, co osiągnął Neo jest też dla niego samego pewną satysfakcją. Czuł, że coś jest nie tak, zaczynał rozumieć pewne niedociągnięcia i to stało się asumptem do pójścia w stronę tego, co dla większości jest nieosiągalne. Nie stracił nic, bo jak mówiłem film nie poświęca właściwie miejsca na refleksje nad tym, co zostało bezwzględnie zniszczone przed Prawdę. Na pewno nie zdawał sobie do końca sprawy co do konsekwencji swojej decyzji, ale jak wcześniej było mówione – Morfeusz nie posłużył się pragmatyzmem (myślę, że celowo) podczas rozmowy z Neo. Jeśli miałbym jednym słowem określić, co zyskał Neo, to byłaby to wiedza. Na pewno dużo rzeczy się za tym kryje, pozytywnych i negatywnych, ale to już sprawa mocno subiektywna (jak cała nasza miła dyskusja).

Ocky: Tak, zyskał świadomość, no i miłość. Znalazł swoje miejsce i będzie o nie walczył do końca. Bo zrozumiał. Tylko wiesz, Prawda nic nie niszczy. Prawda co najwyżej pokazuje, że coś nie ma racji bytu. Demaskuje. Nigdy nie niszczy, bo skoro coś nie było prawdziwe, ergo nie było tego, to nie można tego zniszczyć.

Dyskutowali: Anna 'Ocky’ Muzyka vs. Karol 'Kirk’ Janusz

***

Wiem, że tam jesteście.
Czuję was.
Wiem, że się boicie.
Boicie się nas.
Zmiany.
Nie znam przyszłości.
Nie powiem wam, jak to się skończy.
Ale powiem wam, jak się zacznie.
Odłożę słuchawkę…
i pokażę ludziom to, co przed nimi ukrywaliście.
Świat…
bez was.
Świat nie kontrolowany, bez granic i nakazów.
Świat, w którym wszystko jest możliwe.
Co się stanie potem…
to już zależy od was.